Navigeren – Plan van de website

HomeDocumentenPersmededelingen2015Hiphop in Brussel: eindelijk uit ...

2015
86

Hiphop in Brussel: eindelijk uit het getto?

Noten van de redactie

Dit is het persbericht over het artikel van Benoît Quittelier, gepubliceerd op 18 mei 2015.

De hiphopcultuur is een culturele en artistieke stroming waarmee praktijken zoals graffiti, rap, dj-optredens en natuurlijk breakdance worden geassocieerd. Sinds het ontstaan van de hiphopcultuur in het begin van de jaren 1970 in het getto van de Bronx in New York, heeft de stroming zich spectaculair ontwikkeld en verspreid. De commerciële successen van de rapmuziek en de daaraan verbonden media-aandacht zijn wellicht de meest sprekende voorbeelden van de nieuwe dimensie die de hiphopcultuur heeft verworven. Vandaag zijn sommige rappers in de Verenigde Staten en in mindere mate in Frankrijk echte sterren, die ook buiten de muziekwereld actief zijn en met grote geldbedragen omgaan. De beste voorbeelden daarvan zijn waarschijnlijk de rappers Shawn Carter (alias Jay-Z), Will Smith of nog het voormalige enfant terrible van de Franse rapgroep NTM, Joey Starr.

Zoals oorspronkelijk blijft hiphop geassocieerd met achtergestelde bevolkingsgroepen en de wijken waarin ze wonen: in de Verenigde Staten de stadscentra waar Afro-Amerikaanse bevolkingsgroepen wonen en in Frankrijk de voorsteden. Het markantste voorbeeld van die associatie is wellicht de film La Haine van Mathieu Kassovitz, die in 1995 uitkwam. Maar ligt veertig jaar later de link tussen hiphopcultuur en achtergestelde wijken, die soms nog onderhouden wordt door beelden van sommige videoclips, nog altijd voor de hand? Maken, afgezien van de rappers, de dansers of graffitikunstenaars op dezelfde wijze gebruik van de openbare ruimte in de stad? Hebben die kunstvormen geen algemene ingang gevonden, zoals de expositie over graffiti in het Museum van Elsene tijdens de zomer 2011 laat vermoeden?

In nummer 86 van Brussels Studies worden de ruimtelijke aspecten van de breakdancebattles en –trainingen bestudeerd om na te gaan welke plaats hiphop thans inneemt in de Brusselse context. Benoît Quittelier, hiphopdanser sinds het begin van de jaren 2000 en doctor in de geografie, heeft, naast zijn bezigheid als danser, een wetenschappelijke loopbaan aan de Université libre de Bruxelles. Voor zijn analyse kan hij dus gebruikmaken van zijn grondige terreinkennis.

De danser-geograaf toont aan dat breakdance door de maturiteit van de beoefenaars en de evolutie van hun maatschappelijke positie, zowel letterlijk als figuurlijk, uit het getto is geraakt. Vandaag wordt de dans hoofdzakelijk buiten de meest achtergestelde gebieden van Brussel beoefend. Breakdance wordt evenwel nog steeds moeilijk aanvaard in de traditionele cultuurcircuits. De Brusselse culturele instellingen (voorstellingszalen, culturele centra…) staan immers niet erg open voor de praktijken die met breakdance worden geassocieerd. Er worden nagenoeg altijd op dezelfde plaatsen bijna uitsluitend evenementen georganiseerd waarvoor omvangrijke financiële middelen worden uitgetrokken en veel reclame wordt gemaakt. In plaats van die praktijken te ondersteunen met een programmering en een productie die het hiphopdansen integreren, wordt er sporadisch en op beperkte schaal infrastructuur ter beschikking gesteld voor de organisatie van evenementen.

De dagelijkse praktijk (opleiding, training, repetities) verloopt evenmin zonder problemen, aangezien de beoefenaars meestal op zichzelf aangewezen zijn en vaak moeten improviseren om oefenlocaties (galerijen, esplanades…) te vinden. Dat soort gebruik van de openbare of semiopenbare ruimte leidt echter tot problemen. Wegens de geringe bekendheid en het nog steeds vrij slechte imago van hiphop, alsook het oneigenlijke gebruik van locaties die een andere functie hebben, ontstaat het risico dat de beoefenaars er worden weggejaagd en op zoek moeten naar andere plaatsen. Bijgevolg nemen ze steeds vaker hun toevlucht tot onaantrekkelijke plaatsen of ruimtes die er op bepaalde uren verlaten bij liggen, zoals te renoveren stations of metrostations. Ondanks die problemen, zijn er slechts zeer weinig socioculturele structuren, zoals jeugdhuizen, die de artiesten steunen en hun infrastructuur ter beschikking stellen, zodat ze zich elders dan thuis of in de openbare ruimte kunnen uitleven.

Geografisch en sociaal gezien zit hiphop niet langer in het getto. Zal deze kunstvorm, die deel uitmaakt van wat men vandaag de urban arts noemt, binnenkort dan in aanmerking komen voor steun vanwege het traditionele cultuurcircuit?

Om dit artikel te citeren
Quittelier, Benoît, “Hiphop in Brussel: eindelijk uit het getto?”, Brussels Studies [Online], Algemene collectie, nr. 86, 18 mei 2015. URL: https://journals.openedition.org/brussels/1272
Contact
Benjamin Wayens, redactiesecretaris: bwayens[at]brusselsstudies.be

Search OpenEdition Search

You will be redirected to OpenEdition Search