Заметки
W 1955 r. Pracownia Bibliograficzna zmieniła nazwę na (używaną do dzisiaj) Pracownia Bibliografii Bieżącej.
Stefan Vrtel-Wierczyński (1886–1963), historyk literatury, bibliograf, edytor. Od 1927 r. dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu, od 1928 r. wykładowca na Uniwersytecie Poznańskim (UP; od 1936 r. profesor tytularny). Po wojnie dyrektor Biblioteki Narodowej w Warszawie i (w 1946–1947) wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim. W 1947 r. zamieszkał w Poznaniu, gdzie do 1949 był dyrektorem Biblioteki Głównej UP. Od 1948 r. (aż do śmierci) kierował Pracownią Bibliograficzną IBL. W 1949 r. objął Katedrę Literatur Zachodniosłowiańskich (od 1952 r. Słowiańskich) na UP. W 1956 r. został profesorem zwyczajnym.
Nazwa „Biblioteka Główna” była używana od 1945 r.; w 1981 r. przywrócono (obowiązującą do dziś) pierwotną nazwę „Biblioteka Uniwersytecka”.
Krystyna Tokarz (1927–2000), w rocznikach „PBL” podpisywała się: „Tokarzówna”; bibliograf, historyk literatury. Jesienią 1948 r. (jako studentka trzeciego roku polonistyki Uniwersytetu Poznańskiego, należąca do Zarządu uczelnianego Koła Naukowego Polonistów) związała się z Pracownią Bibliograficzną. Po uzyskaniu magisterium w 1951 r. zatrudniona etatowo w IBL-u. W 1962 r. zdobyła stopień specjalizacyjny dyplomowanego pracownika dokumentacji naukowej. W 1965 r. obroniła doktorat na UAM na podstawie Kalendarza życia i twórczości (1847–1883) Bolesława Prusa. Promotorem pracy był profesor Zygmunt Szweykowski. W latach 1977–1987 kierowała Pracownią Bibliografii Bieżącej.
Teresa Tyszkiewicz (urodzona w 1929 r.), w rocznikach „PBL” podpisywała się: „Tyszkiewiczówna”; bibliograf, historyk literatury. Jesienią 1948 r. (po rozpoczęciu trzeciego roku studiów polonistycznych na Uniwersytecie Poznańskim, zaangażowana w prace Zarządu uczelnianego Koła Naukowego Polonistów) weszła w skład zespołu Pracowni Bibliograficznej. W 1951 r. uzyskała magisterium i (po przejściowych trudnościach) od 1952 r. pracowała etatowo w IBL-u. W 1962 r. zdobyła stopień specjalizacyjny dyplomowanego pracownika dokumentacji naukowej. W 1965 r. obroniła doktorat na UAM na podstawie pracy Bibliografia twórczości Bolesława Prusa i opracowań o nim do roku 1890, której promotorem był profesor Zygmunt Szweykowski. W latach 1988–1990 kierowała Pracownią Bibliografii Bieżącej.
Roman Pollak (1886–1972), historyk literatury, edytor. Doktorat (w 1917 r.) i habilitację (w 1922 r.) uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1919–1922 był adiunktem na Uniwersytecie Poznańskim, a od 1923 r. organizował filologię polską we Włoszech (m.in. w Rzymie i Turynie). Od 1928 r. kierował katedrą Historii Literatury na UP (od 1933 r. jako profesor zwyczajny) i patronował działalności Koła Naukowego Polonistów. Po wojnie wrócił na uniwersytet. Był związany z IBL-em m.in. jako członek Komitetu Redakcyjnego Bibliografii Literatury Polskiej „Nowy Korbut” (od 1950 r.) i Rady Naukowej IBL (od 1952 r.); współredagował również „Pamiętnik Literacki”.
Stefan Żółkiewski (1911–1991), krytyk, teoretyk i historyk literatury, publicysta. Należał do PPR (od 1942 r.), a potem PZPR (w latach 1948–1968 członek KC PZPR). Współzałożyciel Instytutu Badań Literackich i pierwszy dyrektor tej placówki (od 1 września 1948 do 31 marca 1953 r.). Od 1949 r. związany również z Uniwersytetem Warszawskim (profesor UW od 1950 do 1968 r.). W okresie 1956–1959 minister szkolnictwa wyższego. Zaliczany do grona czołowych badaczy i krytyków literackich nurtu marksistowskiego, zwolennik realizmu w literaturze.
Kazimierz Budzyk (1911–1964), historyk i teoretyk literatury, bibliograf. Po habilitacji na Uniwersytecie Poznańskim (w 1947 r.) pracował na Uniwersytecie Warszawskim. Jeden ze współzałożycieli IBL-u, a później zastępca dyrektora (1948–1950), kierownik Zakładu Bibliografii i kierownik Działu Historii Literatury Staropolskiej (od 1953 r.). Wchodził w skład Rady Naukowej IBL.
Stanisław Stupkiewicz (1910–2004), historyk literatury, bibliograf. Magisterium z zakresu polonistyki uzyskał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1933, a z zakresu nauk politycznych – na Uniwersytecie w Liège (Belgia) w 1939 r. Dyrektor administracyjny IBL-u (1948–1959), a potem redaktor wydawnictw (1960–1971). Od 1950 należał do Komitetu Redakcyjnego Bibliografii Literatury Polskiej „Nowy Korbut”. Doktoryzował się (z zakresu literaturoznawstwa) w 1967 r.
6-letni plan rozwoju gospodarczego i budowy podstaw socjalizmu na lata 1950–1955, wprowadzony ustawą Rady Ministrów z 21 lipca 1950 roku. W Rozdziale 3: Podniesienie dobrobytu materialnego i kulturalnego ludności, w punkcie 12 zapisano m.in.: „Dla osiągnięcia wszechstronnego rozwoju nauki stworzy się właściwe formy organizacyjne niezbędne dla sprawnego kierowania i planowania prac naukowych, zapewni się oparcie programów naukowych i planów badań naukowych na podstawie marksizmu-leninizmu i na wykorzystaniu osiągnięć nauki radzieckiej; uwzględni się szerzej w tych programach i planach wymogi praktyki, lepiej wyposaży się instytuty naukowe i zakłady naukowe w ramach wyższych uczelni, polepszy się wydatnie położenie pracowników naukowych” („Dziennik Ustaw” z 21 lipca 1950, nr 37, poz. 344, s. 445). O planie w odniesieniu do polonistyki pisał m.in. ówczesny kierownik Pracowni Podręcznika Szkolnego Historii Języka Polskiego IBL, zob. J.Z. Jakubowski, Narodowy front walki o pokój i plan 6-letni a praca polonisty, „Polonistyka” 1951, nr 3, s. 1–10.
Poznańscy poloniści w pracowniach bibliograficznych Instytutu Badań Literackich PAN – wspomnienie i rysunki Teresy Tyszkiewicz. Wypowiedź zarejestrowała w czerwcu i sierpniu 2017 r., spisała i oprac. E. Lijewska, masz., s. 6. Za udostępnienie i zgodę na wykorzystanie tej niepublikowanej, zilustrowanej podobiznami kilku numerów „NaKuBi”, wypowiedzi dziękuję dr Elżbiecie Lijewskiej z Laboratorium Dokumentacji Literackiej przy Instytucie Filologii Polskiej UAM w Poznaniu.
Ten i kolejne cytaty z „Nadzwyczajnego Kuriera Bibliograficznego” podaję – jeśli nie zaznaczono inaczej – na podstawie rękopisów, decyzją Teresy Tyszkiewicz przekazanych do Archiwum IBL PAN w Warszawie. Odesłania do tego (jeszcze nieskatalogowanego) źródła (liczącego 29 kart zawierających 55 fiszek) są dalej sygnalizowane skrótem „NaKuBi” oraz (jeśli takowe istnieją) datą i numerem pisemka; tutaj: „NaKuBi” 1948, nr 1. Zachowano oryginalną pisownię i interpunkcję, z rozwinięciem skrótów i skrótowców, podawanym w nawiasach kwadratowych. Odtworzono też zasadniczo układ graficzny, rezygnując jedynie z wiernego oddania podziałów wersowych.
Jarosław Maciejewski (1924–1987), historyk literatury. Studiował polonistykę na UP i należał do Zarządu uczelnianego Koła Naukowego Polonistów. Zatrudniony w Pracowni Bibliograficznej IBL w latach 1948–1950, po uzyskaniu magisterium w 1950 r. został asystentem na UP. W 1960 obronił pracę doktorską i jeszcze w tym samym roku złożył habilitację. Był docentem, od 1973 r. profesorem nadzwyczajnym UAM, a od 1963 r. także pracownikiem IBL-u, należącym m.in. do Komitetu Redakcyjnego Bibliografii Literatury Polskiej „Nowy Korbut”. Był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej w latach 1974–1981, a w 1981 r. – także prorektorem UAM.
Nazwa periodyku, podawana początkowo w różnych wariantach, ostatecznie wykrystalizowała się w postaci „Nadzwyczajny Kurier Bibliograficzny” i skrótowca: „NaKuBi”. Gazetka była redagowana do stycznia 1950 r., równolegle z pracami nad rocznikami „Polskiej Bibliografii Literackiej” za lata 1947–1949. Anonimowe bądź podpisywane sfingowanymi personaliami teksty i rysunki sporządzano piórem przy użyciu zielonego, czarnego i niebieskiego atramentu na fiszkach bibliograficznych o wymiarach ok. 10,5 × 14 cm.
Zob. Rozmowa przeprowadzona z Teresą Tyszkiewicz 19–20 VI 2012. Rozmawiała B. Tyszkiewicz. Maszynopis w Archiwum IBL PAN, s. 21. Tu m.in.: „Prof. Wierczyński uważał, że skróty tytułów czasopism, kończące się na spółgłoskę, są sprzeczne z duchem języka polskiego i był wielkim orędownikiem tego, żeby w «PBL-u» skróty kończyły się na samogłoski… I wobec tego (odnoszący się do tytułu «Nadzwyczajny Kurier Bibliograficzny») skrót «NaKuBi» jest wspomnieniem tamtych dyskusji”.
T. Tyszkiewicz wspominała: „Cały dowcip «NaKuBi» polegał na tym, że numer krążył i każdy mógł coś dopisać, skomentować, nie zgodzić się z czymś… Pamiętam, że kiedyś siedział w naszej pracowni Michał Witkowski, który coś tam napisał i sygnował z humorem: «świerszcz w szczelinie cywilizacji»”. Poznańscy poloniści w pracowniach bibliograficznych…, s. 8.
Zob. „NaKuBi”, nr 19, 3 listopada 1949 r.
„NaKuBi”, nr 20 (49), 6 marca 1950 r. zawierał sfingowany list do Redakcji, następującej treści: „Tej, Panie pon inak panie szanowny albo mele z gzubami z Redakcji Na.Ku.Bi.! Żeby tam ten czy inszy szmatławiec sobie na grubszą szydere pozwalał, to nie dziwota, ale poważna ferajna naukowy periodyk wydająca, to już chyba jest komuś pomaluśku piuntej klypki zaczyna brakować. Bo chyba każdy, jak Polska zaś od Łodry i Nissy do Bugu uż, że ten kawałek prozy, co szak w ostatnim numerze stoi wydurkowany*, żadna p. Jewa nie skumponowała, ino p. Kisiel, co to w «Tygodniku Powszechnym» felietuny Szypą w łeb dostaje pisać! Więc, co za syns dłebry humur sobie psuć i interes rufą do wiatru wystawiać? Szak nie? Stały abonyntor”. *Z objaśnień zamieszczonych w dodatku do nru 10: „Durkowane – 3 etap rozwoju ṛ [sonans twardego]. Cecha dial[ektu] zach[odnio]-pol[skiego] podnarzecza tzw. Pałuków. Znaczenie: zob. Gutenberg. (I cz[ęść] nin[iejszej] bibliogr[afii])”.
Teresa Tyszkiewicz wspominała: „Natomiast okazała się też bardzo, bardzo duża i niepokojąca ilość kartek albo bez haseł, albo z hasłami ze znakiem zapytania (bo twórca kartki nie umiał sobie poradzić z tym), które roboczo nazywaliśmy dubia, czyli wątpliwe. A coś trzeba było z tym zrobić, ponieważ to był bardzo duży procent materiału, chwilami sięgał aż do 1/3”. Rozmowa przeprowadzona z Teresą Tyszkiewicz…, s. 4.
Poznańscy poloniści w pracowniach bibliograficznych…, s. 9–10.
M. Janion, III Zjazd Związku Kół Polonistycznych, „Polonistyka” 1948, nr 4, s. 55–57.
Zygmunt Lichniak (1925–2015), krytyk literacki i filmowy, publicysta. W latach 1945–1950 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1947 r. należał do Stowarzyszenia „Pax”. Publikował recenzje w „Przeglądzie Powszechnym” i w „Słowie Powszechnym” (od 1948 r.). Był m.in. kierownikiem redakcji literackiej Instytutu Wydawniczego „Pax” (1956–1965) i redaktorem naczelnym miesięcznika „Życie i Myśl” (1958–1960).
Poznańscy poloniści w pracowniach bibliograficznych…, s. 9–10.
Z. Wasilewski, „Bitwa o ilość i jakość produkcji polonistycznej”, „Wieś” 1950, nr 2, s. 3, 6.
J. Ziomek, Czwarty Zjazd Kół Polonistycznych, „Pamiętnik Literacki” 1950, z. 1, s. 275–279.
Ibidem, s. 275.
Jerzy Ziomek odnotował tylko głos pierwszego dyskutanta: „Świetnym uzupełnieniem referatu Murasa była wypowiedź Stefana Żółkiewskiego, który zaktualizował wyniki referatu. Żółkiewski tłumaczył, że skoro katolicyzm dał się przed wojną wykorzystać do celów politycznych, wrogich ludowi, a nie mających nic wspólnego z wiarą, katolicy Polski Ludowej powinni zdecydowanie odciąć się od tych tradycji”, ibidem, s. 278.
„NaKuBi”, nr 2 (31), 2 stycznia 1950 r.
Szczegóły zob. J. Czachowska, „Polska Bibliografia Literacka”, w: eadem, Rozwój bibliografii literackiej w Polsce, Wrocław 1979, s. 123–141.
„NaKuBi”, nr 4 (33), 10 stycznia 1950 r. Cyt. za fotokopią, w: Poznańscy poloniści w pracowniach bibliograficznych…, s. 14.
Adam Bar (1895–1955), bibliograf, historyk literatury i teatru. Od 1919 r. pracował w Bibliotece Jagiellońskiej. Po habilitacji z historii literatury, uzyskanej w 1945 r., był także wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Wyższej Szkole Nauk Społecznych. W latach 1948–1953 kierował krakowską Pracownią Bibliograficzną IBL.
Rozmowa przeprowadzona z Teresą Tyszkiewicz…, s. 24.
Tadeusz Witczak (z Zarządu Koła) łączył ten fakt z represjami wobec profesora Romana Pollaka i wyjaśniał: „W roku 1949 polecono mu [tj. Pollakowi] złożyć funkcję kuratora Koła Naukowego Polonistów UP (po czym uległo ono bezwładowi i rozsypce)”. T. Witczak, Roman Pollak (31 lipca 1886 – 23 lutego 1972), „Pamiętnik Literacki” 1972, z. 3, s. 402. Nawiązanie do tej problematyki w ostatniej części artykułu.
Zob. A. Kijowski, [b.t.], „Gazeta Krakowska” (dodatek „Echo Tygodnia”) 1950, nr 3, s. 6.
Korbutowcy – odniesienie do zespołu, który w Poznaniu realizował wieloletni IBL-owski projekt Bibliografia Literatury Polskiej „Nowy Korbut”.
„NaKuBi”, nr 25, 23 września 1950 r. Zofia Sikora, pomoc domowa zatrudniona przez Stefana Wierczyńskiego; podwładni profesora zapamiętali ją jako energiczną i „wartką” w wymowie góralkę.
„NaKuBi” 1950, dodatek specjalny: I „Komunikat Olimpijski” [niedatowany].
WKP(b) – Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików). Nazwa Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, obowiązująca w latach 1925–1952.
„NaKuBi” 1950, dodatek specjalny: II „Komunikat Olimpijski” [niedatowany].
Uczelniana egzekutywa PZPR tak oceniała w maju 1950 r. postawę Wacława Kubackiego: „sytuacja na polonistyce budzi niepokój. Jedyny profesor pozytywny, prof. Kubacki, nie wywiązuje się ze swoich zadań, wykorzystując swoją dobrą reputację polityczną. Poświęca się wyłącznie swojej pracy, zaniedbuje dydaktykę”. Protokół z posiedzenia egzekutywy POP PZPR przy UP z 24 maja 1950 r., za: S. Jankowiak, T. Schramm, Uniwersytet w przestrzeni politycznej w latach 1945‒1989, w: Dzieje Uniwersytetu w Poznaniu w latach 1945‒2019, red. S. Jankowiak, T. Schramm, Poznań 2019, s. 26.
„NaKuBi” 1950, dodatek specjalny: III „Komunikat Olimpijski”.
Jeśli szukać wyjaśnień w realnej rzeczywistości, to warto uwzględnić cytowaną niżej wypowiedź Teresy Tyszkiewicz, dotyczącą trudności, jakie miała z uzyskaniem etatowego zatrudnienia w IBL-u, zob. przypis 71.
Etiuda rewolucyjna. (Tragedia w 6 aktach), [1], 27 k. Maszynopis podpisany kryptonimem K.T.T.T., datowany: Poznań 1952. Tekst omawiany i cytowany na podstawie egzemplarza Teresy Tyszkiewicz, przekazanego do Archiwum IBL PAN.
Ibidem, k. 1.
To nazwa postaci stworzonej na użytek sztuki, ale noszącej rysy profesora Wierczyńskiego, który w 1952 r. kończył 66 lat (co dla jego dwudziestoletnich podwładnych oznaczało nader stateczny wiek).
Etiuda rewolucyjna…, k. 2.
Ibidem, k. 3–4.
Mowa o Stanisławie Stupkiewiczu, zastępcy dyrektora IBL-u do spraw administracyjnych.
Etiuda rewolucyjna…, k. 10.
Ibidem, k. 11. Ten radykalny głos wykrzykiwał też: „Hajże na Warszawę. Śmierć IBL-owi… Precz z Budzykiem… Hetmana na kotlety”.
Ibidem, k. 16.
Ibidem, k. 21.
Ibidem, k. 20.
Ibidem, k. 22.
Ibidem, k. 23.
„Boże, daj zdrowie… i szczęście… mamusi, ciocince, wujkowi… dobremu Pollakowi… i wszystkim innym moim szefom – Amen”, ibidem, k. 25.
Ibidem, k. 27.
J. Maciejewski, Losy wojenne i odbudowa polonistyki literackiej. Lata 1939–1950, „Pamiętnik Literacki” 1979, z. 2, s. 85. Ten sam autor ogłosił również: idem, Studia o literaturze polskiej na Uniwersytecie w Poznaniu w latach 1945–1974, „Biuletyn Polonistyczny” 1974, nr 17 (54), s. 110–134 oraz idem, Dzieje poznańskiej polonistyki uniwersyteckiej 1842–1988, oprac., szkic Ostatnich lat trzynaście, posłowie T. Lewandowski, Poznań 1992.
J. Maciejewski, Losy wojenne i odbudowa polonistyki literackiej…, s. 85.
A. Piorunowa, Instytut Badań Literackich 1948–1958, „Pamiętnik Literacki” 1958, z. 4, s. 599–629.
Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, „Biuletyn Polonistyczny” 1974, t. 17, nr 54, s. 27.
Ze względu na rotację pracowników są to dane przybliżone.
Barbara Rafałowska (1899–1993), tłumaczka i krytyk literacki; doktorat w 1926 r. W czasie drugiej wojny światowej redagowała w Moskwie „Biblioteczkę Związku Patriotów Polskich”. W latach 1950–1958 zastępca redaktora naczelnego „Twórczości”. Zatrudniona w IBL-u w latach 1951–1954; od 1952 r. kierownik Działu Literatury Współczesnej i członek Rady Naukowej oraz (do 1956 r.) redaktor naukowy „PBL”.
Jadwiga Czachowska (1922–2013), bibliograf, edytor, historyk literatury. Po magisterium uzyskanym w 1948 na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1951 r. związana z IBL-em w Warszawie: doktorat w 1963, habilitacja w 1981, tytuł profesora w 1991 r. W 1966 r. objęła kierownictwo Pracowni Słownika współczesnych Pisarzy IBL PAN, działającej od 1968 jako Pracownia Dokumentacji Literatury Współczesnej. W latach 1967–1991 redaktor naukowa „PBL”; wspomnienia dotyczące m.in. tej jej roli (w tym odautorskie i współpracowników) zostały ogłoszone w tomie Przypomniane. Profesor Jadwiga Czachowska w Instytucie Badań Literackich PAN, red. E. Głębicka, A. Szałagan, Warszawa 2015, ss. 244.
J. Czachowska, „Polska Bibliografia Literacka”, s. 123–164. Biograficzne notki wszystkich członków poznańskiej Pracowni Bibliograficznej można znaleźć także w znacznie późniejszej publikacji tej samej autorki: eadem, Autorzy bibliografii w Instytucie Badań Literackich PAN. (Słownik biobibliograficzny), Warszawa 2010.
K. Tokarzówna, T. Tyszkiewicz, E. Ziomkowa, „Polska Bibliografia Literacka”. Prehistoria – historia – teraźniejszość, „Roczniki Biblioteczne” 1981, R. 28, z. 1/2, s. 59–73.
M.in.: J. Biesiada, Pięćdziesiąt lat „Polskiej Bibliografii Literackiej”, „Nauka” 2004, nr 1, s. 137–141; Z. Szymańska, Bibliografia literacka w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (1948–2010) – geneza, dokonania, perspektywy, „Biblioteka” 2010, nr 14 (23), s. 77–107; J. Biesiada, B. Latosińska, „Polska Bibliografia Literacka” – od wydań tradycyjnych do internetowej bazy danych, „Nauka” 2018, nr 4, s. 115–130; K. Jaworska, Jak powstaje „Polska Bibliografia Literacka”? Znaczenie współpracy z bibliotekami naukowymi, w: Biblioteka naukowa: czy jeszcze naukowa?, red. K. Jazdon, Poznań 2018, s. 167–178.
J. Smulski, „Przewietrzyć zatęchłą atmosferę uniwersytetów”. Wokół literaturoznawczej polonistyki doby stalinizmu, Toruń 2009, ss. 184.
M. Zawodniak, Wietrzenie polonistyki, „Teksty Drugie” 2009, z. 6, s. 81.
J. Błażejowska, Opozycja antyreżimowa w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w latach 1956–1989, Warszawa 2018, ss. 704.
Bez ujawniania personaliów, Teresa Tyszkiewicz tak mówiła o „czarnej owcy” w zespole: „Kiedy IBL uzyskał prawo angażowania pracowników na etacie, stanęła sprawa przejścia na etat członków naszej Pracowni. Oczywiście, poza samym przebiegiem pracy, studiów, wchodziły w grę rozmaite dodatkowe opinie, m.in. opinie polityczne, które bardzo skwapliwie wysyłała z Poznania do Warszawy jedna osoba. Zaszkodziła ona Krystynie Maciejewskiej i mnie tak, że myśmy etatów nie dostały”. Rozmowa przeprowadzona z Teresą Tyszkiewicz…, s. 18.
Samuel Sandler (1925–2020), historyk literatury; studiował socjologię (magisterium w 1950) i polonistykę (doktorat w 1951). Od 1951 r. zatrudniony w IBL-u (sekretarz naukowy od grudnia 1951 do września 1954 r.). Później docent na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Łódzkim. W 1969 r. wyjechał do Izraela, a następnie przebywał na emigracji w USA; wykładał na University of Chicago.
Rozmowa przeprowadzona z Teresą Tyszkiewicz…, s. 19.
Etiuda rewolucyjna…, k. 24.
Płynność. Rozmowa z profesorem Samuelem Sandlerem o początkach Instytutu Badań Literackich PAN, rozmawiał P. Kaniecki, „Teksty Drugie” 2014, z. 2, s. 272.
J. Ziomek, Czwarty Zjazd Kół Polonistycznych, s. 275.
Igraszki literackie polonistów. Antologia, wybór H. Markiewicz, M. Rusinek, Kraków 2012.
Верх страницы